VAKİT GELDİ… Vakit topraktır.. Bir ağacın başındaki son yaprak da düştü… Ruh hasret çektiği ulvi âlemlere doğru yükselirken, beden elbisesi de toprağa düştü. Damlalar denize akar, yapraklar toprağa…

Haydar Gündüzalp Ağabeyime hürmet ve muhabbetlerimle… ONU TANIMAK bahtiyarlığına eremedim ama fıtraten onu hep kendime yakın bildim. Bazı insanlarla aynı dönemde yaşamış olup olmamanız o kadar önemli değildir. Onların hayatı gibi, sözleri de bir gün sizi bulur. Bulmak ne kelime? Bir gün sizi vurur. Beni…

ONLAR, HEPİMİZİN yakından tanıdığı, yakından bildiği insanlar. Ancak aynaya bakarken nasıl kendini unutursa insan, onlar da unutuluveriyor bazen. Onlar görünmeyen kahramanlar. Annemizin ve evimizin şefkat dolu o güzel havasından kendilerine teslim edildiğimiz eller, itimada şayan insanlar.

BİR ÜLKE düşünün… Işıkları tamamen sönmüş, yaşayanların ise sesleri kısılmış. Ses soluk yok. Yalnızlar, ıssızlar ülkesi… Yıldırılmış, sindirilmiş insanların hepsi. Ağır uykuların gecesinden çıkamamış garip bir ülke… İnsanların kendi aralarında bile konuşmaktan kaçındığı, birbirine yabancılaştığı garip ve acîb bir ülke…

Alp’imize ve şehit annelerine… HATIRINDA MI o gün? Hani anne olduğun gün. Hatırında mı? O güne kadar hiç görmediğin, bilmediğin bir yavruydu kollarında tuttuğun. Dünyada kimseye benzemeyen. Özel bir misafirdi. Sadece yüzünün resmini bile çiz deseler, asla çizemeyeceğin. Bir mucize ile karşı karşıya kaldığın o…