İnsanın güzelliği, ahlâk güzelliği iledir. — Hacı Bektaş Velî BÜYÜK IRMAKLARIN sularını her an yenileyişi gibi, ruhum da her an yenileniyor. Bazen hayat bir masal kitabı gibi geliyor. Çocukluğumda okuduğum o masal kitapları gibi… Sabah oldu mu unuturdum okuduklarımı… Ama hayat masal değil.

BEN NİYE varım ki? Seni anlatmak için, Seni… Seni anlatmak varken, tutmuş kendimi anlatıyorum. Dinliyorlar hayretle, merakla… Oysa, bu muydu gaye? Yaratılmamdan maksat bu muydu? Bu insan kendini mi anlatacaktı, kendinden mi bahsedecekti? Kendi gibi fakir ve kendi gibi âcizlere…

HİÇBİR YERDEN tesellinin gelmediği anlarda.. Bir dönüm noktasında şu sözü hatırlamanın tam sırası: Yalnız değilsin; Allah var. Yola çık; yol açık. Yürü, güneşe doğru, arkana bile bakma. Sen git, gölgen peşinden gelsin.

RABBİM, HÂLİMİ bilen, gören Sensin. En gizli dileğimi ve niyazımı da işiten Sensin. Beni gören Sensin. Sensin Allah’ım, sadece Sensin. Görünen eşya, masiva, ne varsa, hepsi isterse gizlesin, perdelesin.

Bir gün biri bana: Kimsin sen? diye sordu. İşte o gün ilk defa dilim tutuldu. KİMSİN sen? Bir ömür “ben ben” deyip duran sen… Kimsin sen? Sen Allah’ın kulusun. Nerden gelip nereye gidiyorsun? Bir su damlasından yaratılmışsın.