Selim Gündüzalp

BİR YÜREK DURDU…
Bu dâvâ için atan bir yürek…
Kendine ayıracak vakti yoktu. Varı yoğu dâvâsı
idi. Kimse ne yediğini, ne içtiğini de bilmedi.
Kendinden geçti. Yine öyle… Kimse, hiç ama hiç kimse
bilmedi. Devamını Oku »

GÖZLERİMİ kapadığımda, bir hayâl beliriyor hemen
önümde:
İhtiyar bir nine ve dede…
Bastonlarına dayanmış, eski günlerin yâdında ikisi de…
Gönül gönüle yılları tiftik gibi birlikte atmışlar. Beraber
yaşamışlar her acıyı ve tatlıyı. Beraber ihtiyarlamışlar.
Şimdi gözleri ebedî gençlikte. İhtiyarlığın akşamından
sonra doğacak olan gençliğin sabahında, şafağında
gözleri. Sakinler… Ağır ağır konuşuyorlar. Kelimeleri
seçe seçe, inci gibi diziyorlar cümleleri. Her cümle, ruha
ok gibi düşüyor. Kulakları da iyi işitiyor. İhtiyarlığın dışında
bir dertleri yok. Işıl ışıl yüzleri. Sanırsınız ışık,
güneşten değil de, onların yüzünden yayılıyor. Yansıyor
çevreye yaydıkları o güzel hava. Devamını Oku »

Çocuğun yetişme çağlarında okudukları, kirpikleri gibidir.
Gözlerinde kalır. Benzer olaylarda hatırlar onları.
— Fâzıl Hüsnü Dağlarca

HAYDİ!” dedi babam, “toparlanın, gidiyoruz.”
“Nereye?” diye sormaya vakit yok. Evin önünde
eski bir kamyon bekliyor. Kasasının altı
kum, üstü demir, bir yanı da çimento yüklü. Kamyonun
şoförü de tanıdık biri. “Koreli” lâkaplı Mustafa Amca.
Babam rahmetli, aceleci bir insandı. Bir seslendi mi,
ikinciye gerek kalmadan hazır olmalıydık. Bodrumdan
çıkardığımız kazma – kürek ne varsa, attık hepsini kamyonun
arkasına. “Bismillah” deyip yola koyulduk. Şoför
mahallinde iki kişi, kamyonun arkasında ben dâhil üç,
dört kişi daha… Devamını Oku »

Evvel giden ahbaba selâm olsun.

AYNI sokakta büyüdüğümüz ve yakın komşumuz
olan sevdiğim, saydığım bir kardeşim var.
Çocukluk yıllarımın bu unutulmaz dostuna ve
onun arkadaşlığına hep değer vermişimdir. Devamını Oku »

Sâhi, dedeler, nineler, Şimdi nereye gittiler?

ERKENDEN kalkar, abdestlerini alıp, seccadelerinin
yönünden bakarlardı dünyaya. On parmağı
ile tesbihi tutarlardı hep. Böyleydi daha düne
kadar. Evlerimizde baş tacıydılar. Odalarda ışıklar erkenden
yanardı. En erken onlar uyanırdı evlerde. Çok
konuşmazlardı. Lüzum oldukça ve bilgece derlerdi, diyeceklerini.
Kulağımıza gelen mırıl mırıl seslerden anlardık
namaz da olduklarını ya da Kur’an okuduklarını.
Gelen günü erkenden onlar karşılardı. Devamını Oku »