HAVALAR soğumaya, günler de kısalmaya başladı. Bahçelerde mahşerin provası yapılıyor âdeta. Yapraklar, anne ağaçtan ayrılırken, “elvedâ” diyor. Sonbahar iyiden iyiye kendini hissettiriyor. Kalbim, olandan bitenden memnun ama aklım yine rahat durmuyor.

BUGÜN ne yazayım diye düşünürken, kendi kendime sormam gereken sorular geldi aklıma birden. Sorular da az değil, hele de insan bir düşünmeye görsün… Akıyor, peş peşe geliyor âdeta.

RABBİMİN bahşettiği şu hayattan o kadar çok şey aldığım hâlde, ona bir şey katamamaktan sıkılıyorum. Alıyor, boyuna alıyoruz hayattan. Nimetlerini tadıyoruz yudum yudum. Kâinat dolusu nice nimeti gözlerimizle içiyoruz. Bir teşekkürü bile etmeden geçiveriyor hayatımız.

Bir şiirinde “Ayların en zalimidir Nisan” diyen T. S. Eliot’a bir cevap denemesidir. KARA toprağın bağrından leylaklar çıkarır Allah… Ölü toprağın içinden, yoğrula yoğrula çıkarır. Gönül toprağının içine gömülü olan nice güzellikleri de öyle çıkarır. Ayların en güzelidir nisan.

BIRAKIP ŞÖYLE her şeyi bir kenara, bir anlık düşüncenin tahtına çıkmalıyız bir an. Gül mü çağırıyor bahçelerden, başını uzatmış? Biz de başımızı uzatalım. Güllere yakın duralım sabahın davetkâr ikliminde. Gökyüzü armağanı şebnemleri seyredelim bir gül yüzünde, bir anlık…